Online

Chwytam dotychczas nieuchwycone
Fragmenty niematerialnych motywów
Idee, od dawna skutecznie tłumione
Wsiąkają realnie w fanaberię wpływów
 
Choć dystans szeroki dostrzegam zanadto
Oddycham, wchłaniając wciąż cudzą wolę
Dysonans pomiędzy otchłanią a matnią
W akcie pozoru gra główną rolę
 
Ociekam formacją kształtów wszelakich
Po trosze rozmywając własne istnienie
Cudzyzną załatam charakteru braki
Swoistej kreacji ostatnie to tchnienie
Albo nie

Szybka pisanka antystresowa

Mój ci panie! Bój się boga!
Licho nie śpi! Czyha trwoga!
W głowie liczne parafrazy,
Niosły podobne przekazy.

Strach przytula, obcość czeka,
A z obcością rwąca rzeka!
Rzeka porwie w otchłań lęku,
Nie poradzisz z tą udręką!

Oddech szybki, serce wali,
Ktoś się wyłania z oddali.
Lekkim światłem błyszczy ładnie,
Lecz nie ufam mu przesadnie.

Wolno kroczy, gasi ciemność,
Czy ciekawość to? Przyjemność?
Rzekę rwącą jednym skokiem,
Jakby była snów potokiem,
Pokonuje bez wahania,
Uspokaja stracha - drania.

Ktoś ty, jak to, jakim cudem,
Nagle zwyciężasz ułudę,
Jaką był stres przeogromny,
Jakiś taki teraz skromny!

Blask i spokój przeszły rzekę,
Wezmą cię pod swą opiekę,
Bo to światło rozproszyło,
Cały lęk, by lepiej żyło
Się bez stresu panicznego,
Więc już nie bój się niczego!

Jednak kończąc, powiedz proszę
Czemu to tak dobrze znoszę?
Co się nagle wydarzyło,
Że spokojem mnie olśniło?

Nie doszukuj się daleko,
Ciągle czekała za rzeką.
Pomóc zwalczyć przeciwności,
Może dar wielkiej miłości.

Dlaczego pisanie wychodzi tylko będąc smutnym

Jestem rozczarowaniem
Własnym, osobistym
Niedokończonym zdaniem
Przynoszącym blizny

Kłującym w oczy

W serce i w duszę

Z których krew się sączy

Pozostawiając suszę 

Łzą narysowana

Samopas przeklęta

Płaczem opisana

Człowieczość pęknięta

Trzyminutowa intryga intruza

I znowu wywierasz natchnienie

Intryga jak słońca zaćmienie

Blokuje wnet słońca promienie

Lecz w końcu swe podejście zmienię

Twój intruz podszyty pod skórę

Zabiera wciąż nade mną górę

Gdy garnę twe słowa pod chmurę

I chrzanię emocje wskroś czule

Gardzę, choć ilość dostatnia

Fantazji się w końcu ulatnia

Lecz wiem że twa dusza mej bratnia

Nadzieja umiera ostatnia